Als je niets aardigs kunt typen, kun je ook je MacBook dichtklappen en gaan hardlopen.

Je begint deze blog met de mededeling dat jij het in deze tijd bij geen enkele opleiding gered zou hebben. Dat getuigt van realiteitsbesef, want als je nu medisch specialist wil worden dan moet je vanaf 5 vwo je al met relevante dingen bezig houden naast je opleiding (vrijwilligers werk, top sport etc. etc.).

Zelfs je collega arts en column schrijver Joost Zaat, deelt je mening over hoe het er nu aan toe gaat voor mensen die de opleiding geneeskunde willen studeren. Een leuke quote uit zijn column:

“Ik vond me zelf dus net slim genoeg om ‘geneeskunde’ te studeren. Nu kom je daar niet meer mee weg, maar goddank hoefde ik toentertijd mijn keuze niet te motiveren. “

Marijn verder geef je in deze blog, ook toe dat diverse van generatie genoten (mensen die andere toelaten tot de opleiding, je collega artsen etc. etc.) last hebben van hypocrisie. Zij vragen van de huidige generatie toekomstige geneeskunde studenten en/of medisch specialisten om aan eisen te voldoen, waar zij zelf nooit aan zouden kunnen voldoen.

En dan heb jij vervolgens het gore lef om dit te typen:

“Medisch specialist, en chirurg zijn in het bijzonder, is een fantastisch beroep maar niet zaligmakend. Er is echt leven buiten het ziekenhuis en je gaat niet dood als je geen medisch specialist wordt. Sterker nog, als je chirurgie ambieert, ga je vooralsnog bewezen eerder dood als je het wel wordt.”

Lekker makkelijk he, om als “have” te gaan bepalen voor een “have not” wat zaligmakend is. Heb jij je kop zo diep in je kont zitten, dat je niet inziet dat dit niet ok is? Zit je lekker daar in je ivoren torentje (= plek in de maatschap)?

Hoe haal je het in je hoofd, om voor mensen die zoveel meer moeten doen om te komen waar jij bent, om voor hen te gaan bepalen dat het niet erg is als ze hun doel niet behalen. Ik hoop van harte dat je dit soort dingen niet zegt tegen een van je leerlingen of tegen een medsich specialist die je afwijst na een sollicitatie. Die durven je namelijk (en heel begrijpelijk) geen tegengas te geven, zij hebben de rugdekking die jij wél hebt, namelijk niet. Want die zitten in de volgende situatie , welke mooi wordt omschreven door Casper Tax:

“Dat komt doordat niemand zijn eigen ruiten wil ingooien; voor die ene ‘klager’ heb je immers zo tien anderen. “

De afsluiter in je blog is dan ook letterlijk om te kotsen Marijn:

“Mijn advies aan geneeskundestudenten? Stop collectief met springen. Ga in hemelsnaam lekker aan het barretje staan (geniet, maar drink met mate) als het weer mag straks. Ga naar festivals of feestjes, heb plezier, lees een boek, ontwikkel vriendschappen en ontdek waar jij heen wilt gaan in dit leven. Het is niet jouw verlies als je daarom niet aangenomen wordt als medisch specialist. Het verlies is van ons.“

Je beledigt de intelligentie van geneeskundestundenten door ze adviezen te geven waarmee ze hun kansen aanzienelijk verkleinen. En vervolgens bepaal je ook nog dat het geen verlies voor hen is als ze geen medisch specialist worden, als medisch specialist zijnde met je felbegeerde plekje in een maatschap bij een UMC.

Dit heeft niets te maken, met kort door de bocht zijn, recht voor zijn raap zijn of provocerend bezig zijn om een discussie op gang te brengen. Maar alles met mensen die het al zo moeilijk hebben een onnodige trap na te geven, empathieloze zak stront dat je me er bent.

(En nee Marijn, ik ben geen geneeskundestudent of medisch specialist die wanhopig op zoek is naar een vaste aanstelling. Ik ben namelijk te dom om tot één van die groepen te behoren.)